از یا حسین گفتن تا با حسین بودن یک نقطه است، همان نقطه ای که باید حق را انتخاب کنی؛ همان نقطه ای که نماز جماعت ظهر عاشورا تکرار می شود و ناهار مشغول صرف ما است؛ و به جای گفتمان حسین، به یا حسین گفتنمان مشغولیم. می گویند که عاشورا را وسعتی است به اندازه همه زمانها و زمینها و تو را هم به کربلا می خواند؛ تا سرخ باشی یا زینبی نباشی!