بسم الله الرحمن الرحیم

شاید گمنامی غریبترین و زیباترین واژه ای باشد که تا کنون به گوش شنیده ام،

و مزار شهدای گمنام غریبترین مزاری که به چشم دیده ام،

که آن مزار یک زائر بیش ندارد و آن هم مادر بی حرم …

و خوش به حالت ای گمنام…

تو راه حسین (ع) را برگزیدی و به بهترین وجه ممکن به خدایت رسیدی،

و گرچه در زمین گمنام هستی ولی در آسمان و در میان عرش نشینان مشهور…

و فقط این را می دانم که تا ابد به حالت غبطه می خورم.

آخرین مناجات حسین بن علی علیه‏ السلام

بنابه نقل شیخ الطائفه، شیخ طوسی، در مصباح‏ المتهجد و مرحوم سیدبن طاووس در اقبال، امام حسین بن علی ^{علیه‏السلام} در آخرین دقایق زندگیش چشم‏ها را باز کرد و به سوی آسمان متوجه گردید و برای آخرین بار با پروردگار خویش، چنین مناجات و راز و نیاز نمود:

«اَللّهُمَّ مُتَعالیَ الْمَکانِ عَظِیمَ الْجَبَرُوتِ شَدِیدَ الِمحالِ عَنِّی غَنِیٌّ عَنِ الْخَلائِقِ عَرِیضُ الْکِبْرِیاءِ قادِرٌ عَلی ما تَشاءُ قَرِیبٌ الرَّحْمَةِ صادِقُ الْوَعْدِ سابِغُ النِّعْمَةِ حَسَنُ الْبَلاءِ قَرِیبٌ اِذا دُعیتَ مُحِیطٌ بِما خَلَقْتَ قابِلُ التَّوْبَةِ لِمَنْ تابَ اِلَیْکَ قادِرٌ علی ما اَرَدْتَ تُدْرِکُ ما طَلَبْتَ شَکُورٌ اِذا شُکرْتَ ذَکُورٌ اِذا ذُکِرْتَ اَدْعُوکَ مُحْتاجاً وَاَرْغَبُ اِلَیْکَ فَقِیراً وَاَفْزعُ اِلَیْکَ خائِفاً وَاَبْکِی مَکْرُوباً وَاَسْتَعِینُ بِکَ ضَعِیفاً وَاَتَوَکَّلُ عَلَیْکَ کافِیاً اَللّهُمَّ احْکُمْ بَیْنَنا وَبَیْنَ قَومنا فَاِنَّهُمْ غَرُّونا وَخَذَلُونا وَغَدَرُوا بِنا وَقَتَلُونا وَنَحْنُ عِتْرَةُ نَبِیِّکَ وَوُلْدُ حَبِیبِکَ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه وآله وسلم الَّذِی اصْطَفَیْتَهُ بِالرِّسالَةِ وَأتْمَنْتَهُ الْوَحْیِ عَلَی فَاجْعَلْ لَنا مِنْ اَمْرِنا فَرَجاً وَمَخْرَجاً یا اَرْحَمَ الراحِمینَ.

...صَبْراً عَلی قَضائِکَ یا رَبِّ لا اِلهَ سِواکَ یا غِیاثَ‏الْمُسْتَغیثین مالِی رَبُّ سِواکَ وَلا مَعْبُودٌ غَیْرکَ صَبْراً عَلی حُکْمِکَ یا غِیاثَ مَنْ لا غِیاثَ لَهُ یا دائِماً لا نَفادَ لَهُ یا مُحْیِی الْمَوتی یا قائِماً عَلی کُلِّ نَفْسٍ بِما کَسَبَتْ اُحْکُمْ بَیْنی وَبَیْنَهُمْ وَاَنْتَ خَیْرُالْحاکِمینَ».

ترجمه :

«ای خدایی که مقامت بس بلند، غضبت شدید، نیرویت بالاتر از هر نیرو؛ تو که از مخلوقات خویش مستغنی هستی و در کبریا و عظمت فراگیر، به آنچه بخواهی توانا، رحمتت به بندگانت نزدیک، وعده‏ات صادق، نعمتت شامل، امتحانت زیبا، به بندگانت که تو را بخوانند نزدیک هستی و بر آنچه آفریده‏ای احاطه داری و هرکس که از در توبه درآید پذیرایی، آنچه را که اراده کنی توانایی، آنچه را که بخواهی درک توانی کرد، کسی را که شکرگزار تو باشد شکرگزاری، یاد کننده‏ات را یادآوری، من تو را خوانم که نیازمند توأم و به سوی تو روی آرم که درمانده توأم، ترسان به پیشگاهت فزع می‏کنم، غمگین دربرابرت می‏گریم، از تو مدد می‏طلبم که ناتوانم، خود را به تو وامی‏گذارم که بسنده‏ای، خدایا! در میان ما و قوم ما داوری کن که آنان از راه مکر و حیله وارد شدند و دست از یاری ما برداشتند وما را که فرزندان پیامبر و حبیب تو محمد صلی الله علیه وآله وسلم هستیم به قتل رسانیدند، پیامبری که به رسالت خویش انتخاب نموده وامین و حیش قرار داده‏ای، ای خدا! ای مهربانترین! در حوادث، بر ما گشایش و در پیشامدها، برما خلاصی عنایت کن».

امام ^{علیه‏السلام} مناجات خویش را با این جملات به پایان رسانید:

«در مقابل قضا و قدر تو شکیبا هستم، ای پروردگاری که بجز تو خدایی نیست. ای فریادرس دادخواهان که مرا جز تو پروردگاری و معبودی نیست. بر حکم و تقدیر تو صابر و شکیبا هستم. ای فریادرس آنکه فریادرسی ندارد، ای همیشه زنده‏ای که پایان ندارد. ای زنده‏کننده مردگان. ای خدایی که هر کسی را با اعمالش می‏سنجی، در میان من و این مردم حکم کن که تو بهترین حکم کنندگانی».

دست نوشته شهید چمران را درباره وزارتش (( راستی چه حکمتی است که عارفی وارسته از دنیا که سراسر وجودش عشق و محبت است به فرماندهی نظامی گمارده می شود و چنین روح لطیفی اسلحه به دست می گیرد و در میان غرش تانک ها و  خروش مسلسل ها به استقبال شهادت می رود و بزرگترین نیروهای متمرکز ضد انقلاب را متلاشی می کند. این فقط در سرزمین انقلاب اسلامی ایران ممکن است اتفاق بیفتد و فقط ایدئولوژی اسلامی است که می تواند چنین انسانی هایی را خلق کند. متفکرین دنیا می گفتند حاکم باید فیلسوف باشد من اضافه می کنم که فرمانده نظامی باید عارف باشد ))

بعضی در مورد گریه بر امام حسین می گویند. که معنای این گریه نامطلوب پنداشتن شهادت است. یعنی چون شهادت اتفاق ناگواری است ما برای شهید که این اتفاق برایش رخ داده است گریه می‌کنیم.
شادی کردن بر شهید در مسیحیت از بینش فردگرایی مسیحیت نشأت می گیرد و گریه کردن بر شهید به بینش جامعه گرای اسلامی بر می گردد. در اسلام گریه بر شهید توصیه شده است. لااقل در مذهب شیعه از مسلمات شمرده می شود.
برای تحلیل فلسفی این مطلب باید دانست که مرگ از نظر فردی امری مطلوب است یا نامطلوب؟ در جهان مکاتبی بودنده‌اند که نسبت روح و جسم را نسبت مرغ و قفس می‌دانستند و مرگ را رهایی از زندان تن می شمردند. نظر دیگر این است که مرگ نیستی و عدم است و زندگی هر چه باشد به مرگ و نیستی ترجیح دارد.
اما دیدگاه دیگر مرگ را عدم و نیستی نمی‌داند بلکه انتقال از جهانی به جهان دیگر می داند. و از سوی دیگر زندگی را مانند زندان و چاه و غیره نمی‌داند بلکه زندگی را به عنوان یک مدرسه و یا به عنوان یک مزرعه تصویر می کند.
مردمی که در مورد مرگ اینگونه فکر می کنند، اگر در زندگی توفیقی بدست نیاورده باشند و عمر خود را به بطالت گذرانده باشند. مرگ به هیچوجه برایشان امر مطلوب و خوبی نیست اما اگر کسی عملاً موفق باشد بدیهی است که علاقمند به بازگشت به وطن اصلی خود است.
اولیا‌ء الله هیچگاه آرزوی مرگ نمی‌کنند بلکه دنیا را محلی برای تلاش در مسیر لقا‌ء الله می دانند و همواره سعی دارند که با زندگی بیشتر اعمال بیشتری در مسیر کمال انجام دهند. می‌بینیم که در این نوع بینش مطلوب بودن مرگ در یک طرف با مبارزه با مرگ و درخواست طول عمر در طرف دیگر هیچ منافاتی ندارد.
اولیاء الله در دو صورت درخواست مرگ می‌کنند. یکی اینکه بدانند بیش از این پیشرفت نخواهند کرد علی بن الحسین علیها‌السلام می‌فرماید: الهی و عمرنی ما دام عمری بذله فی طاعتک فاذا کان مرتعاً للشیطان فأ قبضنی الیک ترجمه: خدایا مرا تا آنروزی زنده بدار که عمرم در راه اطاعت تو صرف می‌شود و اگر تبدیل به چراگاه شیطان شد، مرا به نزد خود ببر» دیگر آن که شهادت زیرا شهادت هم عمل است هم تکامل در حدیث نبویداریم که هر عملی بالاتر هم دارد به جز شهادت که کامل‌ترین مرحله است.
امیر‌المومنین علی علیه‌السلام در فاصله‌ی ضربت خوردن تا شهادت می فرماید:
والله ما نجأنی من الموت وارد کرهته و لا طا لع انکرته، کنت الا کقارب ورد و طالب وجد
به خدا قسم هیچ امر نکرده و خلاف انتظاری برای من رخ نداده است. همان رخ داده که می خواستم مثل من مثل کسی است که در شب تاریک به دنبال آب در صحرائی می گردد و ناگاه چاه آب یا سرچشمه‌ای پیدا می کند. و مثل من مثل جوینده‌ای است که به مطلوب خود نائل شده باشد. از جنبه‌ی فردی مرگ اگر بصورت شهادت باشد یک موفقیت است. اما از جنبه اجتماعی باید دید در اثر شهادت چه اتفاق‌هایی در زندگی اجتماعی می‌افتد و موضع‌گیری مردم جامعه در مورد فکر شهید چیست.
شهید با جامعه 2 رابطه دارد. 1- رابطه‌ی شهید که اگر زنده بود مردم از وجودش بهره می‌بردند. 2- رابطه‌ی جامعه با شهید به عنوان عاملی که بانیروهای مفسد مبارزه می‌کند.
بدیهی است از دیدگاه اول شهادت شهید، تأثرآور است. اما از جهت دوم شهادت یک امر مطلوب است چون شهید برای نابودی یک جریان نامطلوب برخاسته است. در واقع جامعه باید از حرکت شهید درس بگیرد و سعی کند با او هماهنگ شود و از دیدگاه شهید به دنیا بنگرد.

منابع:
مقاله شهید، مرتضی مطهری

اسلام پیروز است

اسرائیل نابود است

در آن ظلمت شب که سرما بی داد می کرد

پسرک زیر بارش برف و کور سوی نور مهتاب

کتاب خود را ورق ورق می ساخت

بهر گرمایی اندک

که شاید ذره ای جسم بی جانش گرم گردد و چشمان بی سویش لجظه ای بیشتر باز ماند

و چه بسیار انسانهایی که گرمای نفسشان بر شیشه پنجره ها نقش می بست

دریغ از آن که خدایی هم هست .

ما به دنبال جامعه یی هستیم که در آن،دنیا وآخرت ،ماده و معنا،علم و دین ،عدالت و بروز رشد استعداد های در کنار یکدیگر مورد توجه باشد. البته برای رسیدن به چنین جامعه یی، تلاش و مجاهدت لازم است؛این کار بزرگی است که جز با اراده ی قوی یک ملت و به طور مستمر و در طول زمان به دست نمی آید.